άφιλτρο

οι άνθρωποι που γίνονται στεριά
ξεχασμένοι απόκοσμοι
μοναχικοί
χάρτες με χνώτα ταξιδεμένα
κουβαλώντας τον γεωμετρίκο ολεθρο εκείνης της μοναδικής αλήθειας, της αληθειας που καθολικά οδηγεί στην ελευθερία
φαντάσματα της πραγματικότητας
καρνάγια σε ράγες
ασθμαίνοντας άρωματα της ανελέητης αιμορραγικής εσωτερικότητας τους, σωπαίνουν, παρατηρούν, ξέρουν
όμορφοι άνθρωποι
με τσιρότα για δέρμα
με βλέμματα γεμάτα μακελιό
ψελλίζουν φθόγγους
ουρλιάζουν πόνους
σιγή ασυρμάτου κρατάνε στις φλέβες
και ο φλεβόκομβος
το γαμημένο ηλιοβασίλεμα