[Χειμωνιωσαμε]

Σκοτεινιάζει νωρίτερα γεμίσαμε επιτέλους πιο εύκολες κρυψώνες 

Το σούρουπο θα είναι άνθρωπος μοναχικός που αραζει σε ένα παλιό καφενέ στρίβοντας καπνό, πίνοντας κρασί, σιωπηλός παρατηρεί καταπίνοντας κουβέντες, ζαρωμενα χέρια δυνατά με ξενητεμένες αγάπες στο βλέμμα, μιλώντας λιγοστά χαράζοντας σιωπές, χωρίς χρησμούς καθαρές σκέψεις.

Ηφαίστειο το στέρνο του σαν αναστημενος ημίθεος.

Στερνή γουλιά,βαρύ πάτημα πλησιάζει η νύχτα στην αγκαλιά μιας μάνας στην αιώνια απουσία εαυτού,μικρό παιδί να γίνεται στο ζεστό της χαμόγελο,
με την ακρη του ματιου της, βλεμμα διαπεραστικό, μπορεί και κλέβει το ηχόχρωμα που κρύβει μέσα του.
Σε κάθε επιστροφή ψάχνει να βρει τα σημάδια της πόρτας στο εφηβικό του δωμάτιο.

Γεννήθηκε το δειλινό από το σούρουπο και έγινε άνδρας που σαν κλάψει γεμίζουν οι ψυχές πεφταστεριά.