μαζεμένο έμβρυο χώρις μήτρα σε ένα κύκλο
χωράω ανάμεσα στα πόδια μου
η ανάσα ακουμπάει τα δάχτυλα
μετρώ να τα βρω σωστά δέκα πλεγμένα μεταξύ τους
γόνατα λυγισμένα, πανοπλία προστατεύουν το στέρνο
πέλματα που δεν βημάτισαν ποτέ
μπερδεύονται σε δρόμους σε κύματα
μάτια κλειστά, κλειδωμένα βλέφαρα τρεμοπαίζουν
κλαίμε στον ύπνο μας, ασυναίσθητα, όταν δεν μας οριζουν αντιστάσεις
μηνίγγια σφιγμένα, σφυριά
ήχος αποκαθήλωσης
λακάκι λαιμού τριγωνικό
δυσκατάπωση
πλάνεμα κόμπου
θηλιά σε χωράφι πάνω από κόκκινες παπαρούνες
τρίξιμο πόρτας ενός φόβου που κλείνει
δε με εμαθά να θυμάμαι
ασέλγια εγωπάθειας
παλινδρόμηση συναισθημάτων
ίλιγγος κάθως μικραίνει το χάος
κανένα ξάφνιασμα
τίναγμα, αντανακλαστικό ποδιών ενός νεκρού
ανατομία οστών σε κάθε λέξη
πεθαίνουν οι άνθρωποι, με όλους τους τρόπους
ο χρόνος εγκλωβισμένος στην παράνοια
ένα μικρό συμπάν στη παλάμη μου
εσωτερική πρέζα η ψυχοαποσύνθεση
χάνοντας όσα δεν είχαμε
σκοτώνει αλόγιστα η εντροπία
πίσω από κάθε σιωπΉ κρύβεται και μια ήττα
εσωτερικός διάλογος ενός διπολικού
εκεί που χάνουμε τον εαυτό μας μένει μονάχα σκιά
υψοφοβική ψευδαίσθηση
έχουμε χαριστεί στον διάολο και είναι ωραία
η μεγαλύτερη απόσταση της άρνησης εαυτού που ορίζει ο φόβος
ήχος φλέβας που τρεμοπαίζει
ανάμεσα στα πλευρά σφηνωμένα τα ξοδεμένα
ισορροπία εντεταλμένης διαφυγής
αναδιπλώνομαι
φτύνω αιμοπετάλια από τα έγκατα
καρφιά στα πλευρά και κρόταφο
καμιά αλήθεια δεν παραβιάζεται